Urzekający film. Z gęstwiny symboli Jarman utkał świat barokowo obfity, zarazem chylący się ku upadkowi i wykwintnie kiczowaty. Deszyfrowanie znaczeń i aluzji jest tu w zasadzie niekonieczne, bo ten poetycki film swobodnie przemawia językiem plastycznym.
Po niesamowitej rupieciarni zamku Prospera i sinym pustkowiu jego wyspy poruszają się bohaterowie ? więźniowie tego małego kosmosu. Zemsta i gorycz głównego bohatera schodzą na dalszy plan wobec dominującego poczucia melancholii. W pracowni Prospera uparcie obserwuje nas popiersie Albrehta Durera ? artystycznego "ideologa" tego stanu. Ariel ze słodko-gorzkim uśmiechem w swoim flanelowym kombinezonie wygląda jak smutny błazen, Gilles z obrazu Watteau... Nastroju tego nie rozprasza fajerwerk fascynująco kiczowatego przedstawienia, które w finale urządza Prospero przy pomocy Ariela. Zaraz po nim z krainy snu wszystko wraca w chorą, rozłażącą się w szwach rzeczywistość.
Z owego nastroju wyłamuje się częściowo tylko Miranda (świetna Toyah Willcox) ? uformowana przez ten niezwykły świat dojrzała kobieta i zarazem dziecko. Nie znając innej rzeczywistości, nie grzęźnie w przeszłości, a po swojemu rozświetla permanentny półmrok. Oprócz niej bardzo podobał mi się niejednoznaczny, dekadencki Ariel (Karl Johnson), trochę zaś mniej sam Prospero...
Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że poetyka Jarmana świetnie zrymowała się z dziwną baśnią dramatyczną, jaką jest "Burza" Szekspira. Jednocześnie należy z naciskiem podkreślić, że film jest w zasadzie wyłuskaniem pewnych wątków i nastrojów sztuki, a nie akademicką ekranizacją. Ja w każdym razie dałem się oczarować.